پی‌نوشت: دست به نوشتن یاری ندهد و دل را خموشی خوش ننشیند. به رسم «گهی زین به پشت و گهی پشت به زین» چندی دست در آتش و دل خرسند و اندیشه آشفته داشتم و گاهی نیز دست گزان و اندیشه هراسان دل افگاریدم. سیب من گویا چرخی دگر زده و نوبت آن رسیده که کیسه‌ی دل گشوده چون فسون‌کاران بی‌مکان رسوایی را به آغوش کشم. نه شکیبِ گفت و شنود بی‌پایانِ پرگو مردمان دارم و نه توانم به هم‌چشمی پوزه جنبم. چه همان به که کنم هر چه خود پسندم؛ که خودپسندم :)